Ik zit nu in mijn vijfde jaar geneeskunde. Ik heb nog maar één jaar te gaan en ik begin me te realiseren dat ik steeds dichterbij kom tot het worden van een dokter. Het is een rare tijd voor de wereld en vooral voor dokters en geneeskundestudenten. In deze covid-situatie gaan veel dokters, uit verschillende afdelingen, hun collega’s helpen waardoor ze wellicht dingen doen die ze al jaren niet meer hebben beoefend. Op dezelfde manier zijn veel geneeskundestudenten gaan helpen om de werkdruk van verplegers en dokters te verlagen. Het is op dit specifieke moeilijke moment dat ik me begin af te vragen wat mijn rol in dit alles is.

Gedurende de laatste paar maanden heb ik gewerkt bij twee vaccinatielocaties in het noordwesten van Londen. Mijn rol was het beheren van de Pfizer BioNTech en de Astra Zeneca vaccinatie.Onlangs ben ik begonnen te werken bij de pas opgezette vaccinatielocatie in de Śrī Svāmīnārāyaṇa Mandir in Kingsbury, waarvan velen zeggen dat het de eerste hindoetempel in de wereld is die gebruikt wordt als

vaccinatielocatie, en waarvan bevestigd is dat het de eerste in Europa is. Na bijna een maand daar gewerkt te hebben vind ik het geweldig om te zien hoe iedereen samenkomt om vaccinaties te distribueren. Er zijn NHS (National Health Service) dokters, verplegers, assistenten uit de gezondheidszorg, apothekers, geneeskundestudenten, gepensioneerde dokters en veel andere vrijwilligers die met elkaar samenwerken. Ook leden van de tempelgemeenschap zijn er gaan helpen. Het is ongelooflijk om te zien hoe mensen van alle geloofsgemeenschappen op deze manier zijn samengekomen.

Eén van de belemmeringen in het verdelen van de vaccins is de acceptatie vanuit de BAME-groepen (Black, Asian, and Minority Ethnic). Velen zijn niet zeker of het wel veilig en effectief is. Hierdoor zijn ze bang om hun eerste dosis te krijgen. Om deze reden heeft het openen van een vaccinatielocatie in een tempel een significante waarde gehad om mensen, vooral hindoes, aan te moedigen het vaccin te nemen.

Ik denk dat het beste voorbeeld hiervan een patiënt is die zijn eerste dosis als een zegen zag, vooral omdat het vaccin in de tempel was gegeven. Een week na de opening van deze vaccinatielocatie kwam de burgemeester van Londen, Sadiq Khan, op bezoek. Dit was bijzonder vanwege een paar redenen. Veel patiënten, vooral uit de aziatische gemeenschap, waren erg enthousiast met zijn bezoek. Ik denk dat het ook erg aanmoedigend was voor sommige mensen, die zich onzeker voelden over de vaccinatie, om iemand zoals hem daar te zien. Ik had geluk dat ik de kans kreeg om met hem te praten over mijn werk en rol in het vaccineren van mensen. Voor elke vrijwilliger was het een enorme morele aanmoediging om onze eigen burgemeester daar te zien. Afgelopen zondag 1, was het onze meest succesvolle vaccinatiedag tot nu toe.

Waar we eerder ongeveer 1200 patiënten per dag hadden gevaccineerd, hadden we nu een doel van 2000. (Grote vaccinatielocaties vaccineren ongeveer 600 patiënten per dag.) Gedurende het einde van de dag begon de spanning op te lopen. We wisten immers niet of we ons doel wel zouden bereiken. Inmiddels had iemand van de tempelgemeenschap ons beloofd dat hij iedereen op een ijsje zou trakteren als we dit schijnbaar onmogelijke doel zouden bereiken. Het was in de avondbespreking dat we te horen kregen hoeveel vaccins we die dag hadden toegediend: 2080! Velen van ons staarden elkaar in ongeloof aan terwijl we klapten en juichten. Het was een enorme prestatie voor iedereen: Een moment dat ik nooit zal vergeten. Daarna volgde een klein feestje met het beloofde ijsje, terwijl we de ruimte voor de dag erna aan het opruimen waren.

Sinds die bijzondere dag heb ik kunnen reflecteren op die geweldige prestatie. Elke dag blijven we verbeteren en leren we hoe we dit efficiënter kunnen doen. Ik realiseer me dat er veel meer wordt bijgedragen aan dit vaccinatieproject. Zoveel mensen van zoveel verschillende achtergronden komen immers samen om het onmogelijke te bereiken. 

Het zijn de vrijgevigheid van de vrijwilligers en de vriendelijkheid van elke medewerker die ons elke dag ondersteunen in wat we doen. Het zijn de glimlachen achter elk masker en het gemeenschapsgevoel die ons hebben geholpen bij dit vaccinatieprogramma. Het is werkelijk een privilege om hiervan onderdeel te mogen zijn; om te mogen werken met al deze mensen en op deze manier te helpen. Na elke dienst verlaat ik de tempel met een gevoel van gemeenschap en hoop, wetende dat elke dag meer mensen worden gevaccineerd en dat we steeds dichterbij komen bij de normaliteit van vroeger. 

1.Referring to the date:  February 20^th, 2021